30 april 2014 was het dan eindelijk zo ver; Pentatonix,
een acapella band uit Amerika, was weer in Nederland voor een concert. Het
concert was al heel snel uitverkocht en daarom hadden ze nog een extra datum
toegevoegd. Maar, wij hadden kaartjes voor de eerste datum! Al maanden van
tevoren had mijn vader de kaartjes besteld voor ons gezin en ik was voor mijn
gevoel al een eeuwigheid aan het aftellen. Mijn countdown app kon niet snel
genoeg gaan.
Ik had er echt ontzettend veel zin in, maar ik ben dan
ook een echte concert junkie. Ondertussen heb ik, met Pentatonix meegeteld, al
vijf concerten bezocht en ik heb er nog twee op de planning staan. Ik hou van de
voorpret, de live muziek en de sfeer. Ook geeft het echt een kick als de
artiest even stopt en het publiek laat zingen.
’s Ochtends zijn we met de auto richting Amsterdam
gereden. Het was vakantie, dus we wilden er een heel dagje uit van maken.
Eenmaal aangekomen, zijn we met de tram naar het Centraal Station gereden. Van
daaruit zijn we naar het museum Nemo gelopen. Nemo is een science museum, maar
absoluut niet saai of moeilijk te begrijpen. Het is een echt doe-museum; er zijn
allerlei testjes en experimentjes die je kunt doen waardoor je dingen in je
lichaam en om je heen beter gaat begrijpen. Helaas was het wel heel erg druk
vanwege de vakantie, dus konden we niet alles optimaal doen.
Na Nemo zijn we door Amsterdam naar Paradiso gelopen. Het
duurde nog even voordat we het hadden gevonden, maar toen we er uiteindelijk
waren, stonden er nog maar een paar mensen. We besloten toen om eerst nog wat
te gaan eten bij een restaurant in de buurt. In dat restaurant spraken we ook af
met vrienden van mijn vader.
Omdat ik weet hoe leuk het is om vooraan te staan en hoe
snel een rij zich kan vormen, was ik een beetje aan het pushen dat iedereen
door moest eten zodat we snel in de rij konden gaan staan. Ik was super
enthousiast en kon niet wachten, maar iedereen vond het nodig om zeer langzaam het
eten op te eten. Uiteindelijk stonden we om zes uur voor de deur van Paradiso.
En wat bleek? Er stonden misschien net twintig mensen te wachten. We waren
hartstikke op tijd! Oeps…
Achteraf waren we wel heel erg blij dat we een uurtje
buiten moesten wachten, want we stonden ongeveer twee meter van het podium af!
Zo dichtbij had ik nog nooit gestaan.
Bij binnenkomst keek ik ook mijn ogen uit. Paradiso lijkt
vanbinnen heel erg op een oude kerk, met glas-in-loodramen en mooi versierde
pijlers. Dit was absoluut de mooiste concertzaal waar ik tot nu toe was
geweest.
Na anderhalf uur staan, wachten en nog meer wachten,
kwamen ze dan eindelijk het podium op. Een oorverdovend gegil barstte los bij het
zien en horen van Pentatonix. Het was begonnen! Ik gilde gezellig met iedereen
mee en hield mijn camera in de aanslag om mooie foto’s en filmpjes te maken. Ze
begonnen gelijk met zingen en je zou bijna niet merken dat het acapella is
dankzij het beatboxen van twee van de bandleden.
Helaas kwam er na een tijdje een man van de crew naar mij
toe om te vragen of ik mijn camera weg wilde stoppen, omdat deze niet
toegestaan was. Ze dachten dat het een spiegelreflexcamera is en zulke camera’s
mag je niet gebruiken tijdens concerten. Het is geen spiegelreflexcamera, maar
ik stopte hem toch maar weg en genoot van de rest van het concert. Ik kon toch
nog steeds filmpjes maken met mijn mobiel.
De show was heel erg goed. Er was geen spectaculair
decor; een kleine trap achter op het podium en doeken met de letter PTX erop,
maar de muziek maakte alles goed. De band had zelfs af en toe een choreografie
ingestudeerd. Ze betrokken het publiek erbij en er mocht zelfs iemand op het
podium komen. Hoe cool?! Je kon duidelijk zien dat ze ervan genoten om op te
treden en dat maakte het ook leuk om er naar te kijken en luisteren.
Na afloop deden mijn voeten ontzettend veel pijn van al
het staan en lopen, maar het was het allemaal waard. We zijn gauw met de tram
terug naar de auto gegaan. Het was een uur of half één
’s nachts toen we thuis kwamen, maar ach, het was toch
vakantie! ;)
Het concert was een enorm succes en ik geloof dat
iedereen ervan genoten heeft. Als je ooit de kans krijgt om een van je
favoriete artiesten/bandjes te zien in een kleine (of grote) zaal, pak die dan,
want een concert bezoeken is een geweldige ervaring!
Manon Weiss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten